Over de top

Zondag 26 juni.
We hebben een heerlijke rustperiode in Cervia aan de kust gehad. Het was zalig. Prima ruim appartement, met een heerlijk groot balkon in de schaduw, in een heel gezellige kustplaats.
Inmiddels zijn we dus weer vertrokken. De wegen in dit deel van Italië zijn vaak niet al te best. De wortels van de mooie parasolbomen die hier staan, maken regelmatig tot 30 cm hoge bobbels in het asfalt. Als je er daarvan een paar achter elkaar treft, dan ziet het eruit alsof je op zo'n rodeo stier op standje max op de kermis je best aan het doen bent om in het zadel te blijven. Het enige dat er dan nog aan mankeert zijn de cowboyhoed en de rode zakdoek om je nek. Maar dat zijn dan echt details te noemen als je zo met lijfsbehoud bezig bent.
Zoals eerder gezegd staan we aan het begin van de Apennijnen. Vandaag waren de eerste 30 km nog vlak met daarin en stuk van 10 km over een onverhard pad door een bijna droge rivierbedding bij een temperatuur van 33 graden (mijn thermometer 45). De hoge temperatuur zorgt wel dat je door wilt rijden, want stoppen is geen optie. Vergelijk het met de hobby van Emile Ratelband die nog wel eens over gloeiende kolen wil (laten) lopen. Als je stopt wordt het alleen maar heter!
Het tweede deel vandaag was zo'n 40 km bergop. Het begon rustig maar langzaam aan namen de percentages toe. Vandaag per persoon zeker 3 liter (meestal) water gedronken. 1x heeft de eigenaar van een restaurantje, waar we een colaatje hebben gedronken, onze bidons weer gevuld met ijskoud water. Dan weet je pas hoe lekker water kan zijn! We zijn geëindigd op een kleine camping op 350 m hoogte. Toen we aankwamen was alle vermoeidheid direct verdwenen: Er is hier een zwembad!!!! En nog een heel mooi zwembad ook. Heerlijk water met een mooie tuin, met ligstoelen, eromheen en verder een heel mooie camping. Wij hebben zelfs zo'n zonneluifeldoek boven onze tent hangen. 350 m hoog en we zitten nu al in het paradijs! Dat beloofd nog wat voor morgen als we de top van de "Valico di Viamaggio" (983m) gaan proberen te bedwingen.

Maandag 27 juni
Vanmorgen de wekker gezet op 6.00u om zoveel mogelijk het zwaardere klimwerk buiten het heetst van de dag te kunnen doen. En klimmen was het. 28 km met hellingen tot zo'n 10% aan toe. Veel korte stopjes om even wat te drinken en uit te hijgen. 1 keer wat langer voor de koffie en daar een tijdje gezellig zitten kletsen met andere Rome gangers. Die zijn we nog niet zo heel veel tegengekomen. We reden weg van de camping om 7.00u en bereikten de top om 12.00u. We hebben het bereiken van het hoogste punt deze reis in besloten kring gevierd want er was daar geen hond. Dus nadat we op de top weer een redelijk acceptabele lichaamstemperatuur, hartslag en ademhaling hadden gekregen konden we beginnen aan de afdaling. Wouw: 16 km lang als 2 adelaars die in de Rocky Mountains afdalen. Helm o,p en stevig in de remmen over de haarspeldbochten die door het landschap slingeren. Omlaag en omlaag en nog lager. Regelmatig stoppen om te genieten van de mooiste uitzichten met oa. een diep blauw meer ver onder ons, en heel veel gele wilde brem die het landschap kleuren. Fantastisch.
Na de afdaling hebben we ons tentje weer opgezet op een minicamping bij de boer met... een zwembad! Het kan niet op vandaag. Op de camping staat nog een stel Romegangers die we ook al op de vorige camping zijn tegengekomen. We hebben een gezellige avond met ze gehad, en samen een heerlijk wijntje (uit een pak van €1,15) soldaat gemaakt.

Dinsdag 28 juni
Stel je het geluid voor van het voltallige Russische leger als zij uit een willekeurig bos komen rijden. Zo werden wij vanmorgen om 6.30u gewekt. Je weet werkelijk niet wat er dan met je gebeurt in zo'n klein tentje. Het bleek echter een landbouwvoertuig op rupsbanden te zijn, met zo'n enorme maaier eraan, die alles wat weg moest vermorzelde. Van takken tot kleine boompjes aan toe. Kortom wij waren op tijd wakker voor onze ingelaste rustdag na de bergetappe van gisteren. We konden het niet laten om nog een dagje bij te boeken op deze heerlijke agriturismo. 's Middags werden we verrast door een enorm waterkanon dat de zandvlakte (2 meter naast ons tentje) met een enorme hoeveelheid water besproeide om te zorgen dat het niet ging stuiven tijdens het over horden springen door paarden dat daarna weer volgde. s' Avonds was de stamtafel al uitgebreid tot 6 Romefietsers, want er is nog een tentje bijgekomen. En weer was het gezellig....

Woensdag 29 juni
Zoals we allen weten zijn er vele wegen die naar Rome leiden. De schrijver van ons routeboekje heeft dan ook enkele keuzemogelijkheden in de route beschreven. Uiteindelijk komen natuurlijk alle routevarianten bij elkaar en zie je dus steeds meer mede Romegangers. Vandaag hebben we tijdens de koffiestop, op een gezellig Italiaans pleintje, onder het genot van een beste cappuccino, zo gezellig (en lang) met een ander stel Rometrappers zitten kletsen, dat we ons einddoel van vandaag dus gewoon aangepast hebben. De ultieme vorm van "ont-moeten" dus, waar het allemaal om begonnen was. Bellissimo!

Morgen weer verder...